Ακούγοντας τις διηγήσεις θυμάτων βασανιστηρίων

Οταν έφτασε στην Ελλάδα το 2002 από το Ιράκ, ο Νασουάν Φαρόκ έπρεπε να επιβιώσει μόνος του. Τότε δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη το δίκτυο υποστηρικτικών δομών για πρόσφυγες που υπάρχει σήμερα. Εζησε επτά μήνες στον δρόμο ή βρίσκοντας κατάλυμα σε ερειπωμένα κτίρια, ώσπου κατάφερε να ορθοποδήσει εξασφαλίζοντας μεροκάματα αρχικά ως οικοδόμος. Εκτοτε άλλαξε διάφορα επαγγέλματα και πόλεις, η τελευταία του δουλειά όμως είναι η πιο δύσκολη από όλες: ακούει ιστορίες φρίκης για εικονικές εκτελέσεις, φυλακίσεις στην απομόνωση, ξυλοδαρμούς, και καλείται να τις διηγηθεί.

Ο 39χρονος με τη σιγανή φωνή απασχολείται ως πολιτισμικός διαμεσολαβητής στη μη κυβερνητική οργάνωση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στο πρόγραμμα αποκατάστασης θυμάτων βασανιστηρίων. Δεν είναι ένας απλός διερμηνέας. Αυτός, όπως και άλλοι που μοιράζονται το ίδιο πόστο, έχει θέση ευθύνης. Αυτοί χτίζουν πρώτοι σχέση εμπιστοσύνης με τα θύματα και τους βοηθούν να αφηγηθούν όσα δεινά πέρασαν στις πατρίδες τους προτού βρεθούν στην Ελλάδα. «Είναι βαριές οι ιστορίες. Τον τελευταίο χρόνο ανησυχώ, είναι τόσο έντονα αυτά που ακούω», λέει. Συμμετέχει στο πρόγραμμα από το ξεκίνημά του, το 2014. Ολα αυτά τα χρόνια τού παρουσιάστηκαν ευκαιρίες για άλλες δουλειές, αλλά δεν τις άδραξε. «Η βελτίωση που έβλεπα σε κάποιους ωφελούμενους ήταν κίνητρο για να συνεχίσω», λέει. «Τους έβλεπες να έρχονται σαν ένα τσαλακωμένο ρούχο, το οποίο στο τέλος ήταν σιδερωμένο».

Στα τρία χρόνια του προγράμματος, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, σε συνεργασία με το Κέντρο Ημέρας Βαβέλ και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, έχουν υποστηρίξει 430 ανθρώπους από 40 χώρες. Ειδικά μετά το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου με το σφράγισμα των συνόρων στην Ειδόμενη, αυξήθηκε ο αριθμός των παραπομπών. «Πλέον, όσοι δεν μπορούσαν να προχωρήσουν στο ταξίδι τους, έμεναν εδώ και κάποιοι χρειάζονταν βοήθεια», εξηγεί στην «Κ» η Λόρεν Βοτ, συντονίστρια του προγράμματος.